Vorige week kwam ik Hanneke tegen. Wat zag ze er fantastisch uit! Ze straalde helemaal. Ze leek in niets meer op de vrouw die ik anderhalf jaar geleden voor het eerst ontmoette bij het bedrijf dat mijn expertise had ingeroepen bij een reorganisatietraject. Destijds viel Hanneke me vooral op door haar introverte houding en de bescheiden plek die ze innam. Ze leek bijna onzichtbaar, terwijl ik toen al heel duidelijk het gevoel had dat ze veel meer in haar mars had.
Het oudste kind
Hanneke (42) groeide op als oudste van een gezin met vier kinderen. Zoals dat vaak voorkomt bij oudste kinderen voelde zij zich verantwoordelijk voor haar broertjes en zusjes, was ze consciëntieus en een echte doorzetter. Ze kon goed leren en tijdens haar studie ontmoette ze de man met wie ze later trouwde en kinderen kreeg. Haar baan gaf ze op toen haar echtgenoot als expat uitgezonden werd naar het buitenland, zodat zij en het gezin met hem mee konden. Vijf jaar geleden, toen de oudste de basisschool verruilde voor de middelbare school, keerden ze terug naar Nederland.
Echtscheiding
Hanneke had het gevoel dat haar leven in Nederland had stilgestaan. Maar ach, dat gaf niet. Ze wilde er zijn voor haar man en kinderen. Daar leefde ze voor. Een jaar later stortte haar wereld in, toen haar man haar verliet voor een andere vrouw. Er volgde een vervelende vechtscheiding die Hannekes zelfvertrouwen, dat voor een groot deel was gebaseerd op haar status van echtgenote van een succesvol zakenman, volledig verpulverde.
Weer aan het werk
Er volgde een emotionele en heftige periode, maar Hanneke wist zich weer bij elkaar te pakken. Ze besloot om weer te gaan werken en ze vond een baan bij het bedrijf dat mij enige tijd later inschakelde. Hanneke werkte er op de financiële administratie in een functie die eigenlijk helemaal niet bij haar (veel hogere) opleidingsniveau paste.
Een-op-een coachen
Als gevolg van de reorganisatie binnen het bedrijf bleken functies te verschuiven en ontstonden nieuwe functies en teams. Aan mij de taak om de talenten van de medewerkers in kaart te brengen en te kijken of hun functies anders en beter konden worden ingevuld. Hanneke viel mij in dat traject heel duidelijk op en ik kreeg de ruimte om haar ook een-op-een te coachen.
Zelfliefde was ver te zoeken
Het ontbrak haar aan twee heel belangrijke dingen: zelfliefde en zelfvertrouwen. Haar hele leven had ze zich weggecijferd voor anderen. Eerst voor haar broertjes en zusje, later voor haar man en nu vooral voor haar kinderen, maar ook voor haar baan. Trouwens, hoe moest ze van zichzelf houden, als haar eerste en grote liefde dat niet eens meer had kunnen opbrengen? Ze had blijkbaar niet kunnen voldoen aan alle eisen die ze aan zichzelf stelde. En aan de eisen die ze dacht dat haar omgeving aan haar stelde.
Gebrek aan zelfvertrouwen
Ook haar zelfvertrouwen stond op een erg laag pitje. Niet alleen de scheiding was daar debet aan. Nee, het gevoel zat veel dieper. Ze kon zich ook nauwelijks voorstellen dat ze geschikt zou zijn voor de functie waarvan ik dacht dat die haar op het lijf geschreven stond. Nee, dat kon ze vast niet. En wat zouden de anderen daar wel niet van denken?
Vergelijk jezelf nooit met anderen
Hanneke vond het moeilijk om zelf keuzes te maken. Ze liet zich liever leiden door wat anderen van haar verwachtten of haar vroegen te doen. En altijd was er dan die onzekerheid. Kon ze het wel? Was ze wel goed genoeg? Ze vergeleek zichzelf altijd met anderen die, in haar ogen, alles beter konden, en knapper en succesvoller waren. Maar ik zag, mede door de testen die ik haar had afgenomen, Hannekes potentie en haar talenten.
De regie weer in handen
Het was tijd om Hanneke te coachen in zelfleiderschap, zodat ze zelf de regie over het leven nam. Maar daarvoor moesten we eerst werken aan haar zelfliefde en zelfvertrouwen. Dankzij onze gesprekken en oefeningen die ik haar meegaf, leerde ze hoe waardevol ze was: als moeder die voor het vuur ging voor haar kinderen, als werknemer en collega die altijd plichtsgetrouw te werk ging, maar vooral als mens. Een warme, liefdevolle en intelligente vrouw die er mocht zijn.
De goede weg
Langzaam zag ik haar ‘groeien’ en was ik er getuige van dat ze meer plaats durfde in te nemen en die nieuwe, uitdagende functie aandurfde die veel meer bij haar kwaliteiten en talenten paste. Soms sloeg die onzekerheid nog even toe, maar ze was op de goede weg. En die goede weg is ze blijven volgen. Dat merkte ik wel toen ik haar vorige week weer zag. Wat een verschil! Ik ben blij dat ik haar dat zetje in de goede richting heb mogen geven. Worstel jij ook met issues als zelfliefde, zelfvertrouwen of zelfleiderschap? Neem dan eens contact op voor een vrijblijvend gesprek of meer informatie. Wellicht kan ik ook wat voor jou betekenen!
Wil je mijn blogs en artikelen blijven ontvangen? Schrijf je dan in op mijn website.
